پروتئین زدایی میکروبی ضایعات پوسته میگوی پنئوس مرگوئنسیس با هدف جداسازی کیتین

مقدمه: کیتین، بعد از سلولز فراوان ترین پلیمر زیستی در طبیعت است. مهم ترین مشتق کیتین، کیتوزان نام دارد که از داستیلاسیون کیتین به دست می آید. منابع عمده کیتین، پوسته سخت پوستان دریایی مثل خرچنگ، میگو و کریل است. استخراج کیتین از پوسته میگو می تواند به طور شیمیایی یا با روش های بیولوژیکی انجام شود. تخمیر میکروبی به عنوان یک روش سازگار با محیط زیست، جایگزین مناسبی برای فرایندهای شیمیایی و آنزیمی است. در این مطالعه اثر سه گونه باکتری تولیدکننده پروتئاز (سودوموناس آئروژینوزا، سراشیا مارسسنس، باسیلوس پومیلوس)، روی بازده پروتئین زدایی و معدنی زدایی ضایعات میگوی پنئوس مرگوئنسیس بررسی شد. همچنین فعالیت آنتی اکسیدان هیدرولیزیت به دست آمده در طول فرایند تخمیر سنجش شد.‏‏ مواد و روش‏‏ها: به   منظور پروتئین زدایی و معدنی زدایی ضایعات میگوی تحت تیمار باکتری ها، شرایط گرماگذاری به مدت شش روز در دمای30 درجه سانتی گراد و 100 دور در دقیقه انجام پذیرفت.‏‏ نتایج: آنالیز آماری داده ها، اختلاف معنی داری بین درصد معدنی زدایی و پروتئین زدایی در گونه های مختلف باکتری نشان داد (05/0>p )؛ به طوری که بیشترین درصد پروتئین زدایی (76/74درصد) و معدنی زدایی (46/78درصد) در تیمار سودوموناس آئروژینوزا و کمترین میزان در تیمار سراشیا مارسسنس مشاهده شد. فعالیت آنتی اکسیدان هیدرولیزیت مختلف نیز تفاوت معنی داری نشان داد. بیشترین قدرت احیایی در حجم 400 میکرولیتر هیدرولیزیت باکتری سراشیا مارسسنس و بیشترین ظرفیت آنتی اکسیدانی کل در حجم 100 میکرولیتر هیدرولیزیت باکتری باسیلوس پومیلوس مشاهده شد.‏ بحث و نتیجه‏گیری: نتایج نشان داد که باکتری سودوموناس آئروژینوزا  نسبت به سویه های دیگر، توانایی بالاتری در حذف مواد معدنی و پروتئین از ضایعات میگو دارد. بنابراین استفاده از این باکتری برای پروتئین زدایی و معدنی زدایی ضایعات سخت پوستان دریایی پیشنهاد می گردد.